Bolesław Chrobry patronuje Zespołowi Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego w Chrobrzu od 1989 roku. Uroczyste nadanie imienia szkole odbyło się podczas drugiego zjazdu absolwentów, zorganizowanego z okazji obchodów 40-lecia istnienia szkoły.

Nazwa wsi Chroberz pochodzi najprawdopodobniej od przydomka pierwszego króla polskiego. Chrobry miał tu wznieść zamek i założyć parafię, a urodzajna i piękna ziemia ściągała licznych osadników.

Biskup Marcin Kromer historyk i humanista żyjący w XVI wieku – napisał w Kronice Polski:

Bolesław od Rusi Chrobrym dla znamienitej cnoty i wielkiego umysłu nazwany był, od którego nazwiska nowy zamek w mili od Wiślicy założywszy Chrobrzem go nazwał.

Powyższe wydarzenie datuje się na około 1020 rok. Do dziś w Chrobrzu, na wzgórzu nad rzeką Nidą zachowały się ślady wczesnośredniowiecznego grodziska z XII wieku. Wzgórze to nazywane jest zamczyskiem.

Bolesław I Chrobry żył w latach 967-1025. Był księciem Polski od 992 roku, a królem od 1025 roku. Wywodził się z dynastii Piastów: syn Mieszka I i Dobrawy księżniczki, córki księcia czeskiego Bolesława.

Po śmierci ojca, Bolesław Chrobry wypędził z kraju macochę Odę i przyrodnich braci, przywracając jedynowładztwo. Utrzymywał przyjazne stosunki z cesarzem Ottonem III. Udzielił schronienia biskupowi Wojciechowi z Czech, którego wyprawił z misją chrystianizacyjną do Prus, gdzie biskup poniósł śmierć męczeńską. Chrobry wykupił jego zwłoki, które zostały umieszczone w Gnieźnie jako relikwie. Fakt ten stał się podstawą do starań o utworzenie metropolii, czyli arcybiskupstwa.

W roku 1000 miał miejsce zjazd gnieźnieński. Było to spotkanie cesarza Ottona III z Bolesławem Chrobrym. Otto III zamierzał stworzyć imperium chrześcijańskie, którego równoprawną częścią miała być Słowiańszczyzna, w tym Polska. Cesarz przybył oficjalnie z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha i spotkał się ze wspaniałym przyjęciem. Opisuje to Gall Anonim w Kronice:

Bolesław przyjął go tak zaszczytnie i okazale, jak wypadło przyjąć króla, cesarza rzymskiego i dostojnego gościa. Albowiem na przybycie cesarza przygotował przedziwne cuda;
Zważywszy na chwałę, potęgę, bogactwo, cesarz rzymski zawołał w podziwie: Na koronę mego cesarstwa! To, co widzę, większe jest niż wieść głosiła!
A zdjąwszy z głowy swej diadem cesarski, włożył go na głowę Bolesława na [zadatek] przymierza i przyjaźni i za chorągiew triumfalną dał mu w darze gwóźdź z Krzyża Pańskiego wraz z włócznią św. Maurycego, w zamian za co Bolesław ofiarował mu ramię św. Wojciecha cesarz go bratem i współpracownikiem cesarstwa i nazwał go przyjacielem i sprzymierzeńcem narodu rzymskiego. Ponadto zaś przekazał na rzecz jego następców wszelką władzę, jaka w zakresie [udzielania] godności kościelnych przysługiwała cesarstwu w królestwie polskim czy też w innych podbitych już przez niego krajach barbarzyńców oraz w tych, które podbije [w przyszłości]. Postanowienia tego układu potwierdził [następnie] papież Sylwester przywilejem św. Rzymskiego Kościoła.

Gest cesarski jest różnie interpretowany. Włożenie korony mogło być aktem czysto honorowym, bądź wyrażeniem zgody na koronację. Wręczenie włóczni było wyrazem uznania suwerenności władcy. Głównym osiągnięciem zjazdu gnieźnieńskiego było uznanie niezależności Polski, utworzenie metropolii gnieźnieńskiej i trzech biskupstw. Cesarz przekazał opiekę nad Kościołem Chrobremu, a polska organizacja kościelna miała podlegać tylko papieżowi.

Po śmierci Ottona III doszło do trzech wojen polsko-niemieckich w latach 1002-1018. Chrobry początkowo zajął Łużyce, Milsko i Miśnię, a następnie Czechy. Wkrótce utracił wszystkie te ziemie. W 1007 roku, na skutek wznowienia działań wojennych, do Polski powróciły Łużyce i Milsko. Zasługą Bolesława I było też zatrzymanie głównych sił cesarza Henryka II pod Niemczą na Śląsku w 1017 roku. W wyniku pokoju w Budziszynie w 1018 roku, Chrobry uzyskał Łużyce i Milsko. W tym samym roku pokonał księcia kijowskiego Jarosława i przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie. Z wyprawą na Kijów łączy się legenda o Szczerbcu mieczu koronacyjnym królów polskich, który wyszczerbił Bolesław Chrobry o bramę tegoż miasta.

W 1025 roku, na Boże Narodzenie, odbyła się koronacja Bolesława Chrobrego na króla Polski, stawiając w tym momencie nasz kraj w rzędzie głównych państw Europy.

Niestety, król zmarł dwa miesiące później. Był władcą, który dysponował silną drużyną. Wybudował duże grody obronne w odpowiednich miejscach Polski. Data jego koronacji zamyka okres kształtowania się państwa polskiego.

Obraz namalowany w 1996 r. przez nauczycielkę przedmiotów zawodowych p. Elżbietę Sadurę.

Opracowanie:
Ewa Rzepa.

Na podstawie:
Anonim tzw. Gall, Kronika polska, Wrocław 1989.
Kromer Marcin, Kronika Polski, Kraków 1611, str.122
Snoch Bogdan, Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795, Warszawa 1995, str. 20-22